Ας κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά...

Για την σημερινή νέα γενιά λέγεται ότι πρόκειται για μάζα καθοδηγούμενη, χωρίς όνειρα – εκτός από αυτά ενός κινητού τηλεφώνου & ενός αυτοκινήτου - , που ζει με Ρουβά & ριάλιτι & άλλα πολλά που τα γνωρίζετε.

Φυσικά υπάρχει αυτή η κατηγορία παιδιών, όπως πάντα υπήρχαν τα αντίστοιχα σε κάθε γενιά. Η διαφορά της «υπόλοιπης» σημερινής από τις προηγούμενες είναι ότι καθώς μεγαλώνει σε μια τραγική εποχή – που σημειωτέον δημιούργησαν οι μεγαλύτεροί τους που φέρουν & την ευθύνη – έχει εξαρχής, & μάλιστα βίαια, δοσμένη «όλη την πληροφορία». Πρόκειται για μια γενιά που δεν προλαβαίνει να αφουγκραστεί & να επεξεργαστεί, αλλά αναγκαστικά οφείλει να αποδεχτεί & να διαχειριστεί άμεσα.

Εκεί, ο κάθε χαρακτήρας αντιδρά αλλιώς. Γι’ αυτό νομίζω ότι είμαστε μπροστά σε μια πλουραλιστική νέα κοινωνία, αρκετά ανεκτική & ανοιχτή, & ταυτόχρονα πολύ ψυλλιασμένη, επιφυλακτική & σε διαρκή αμφισβήτηση. Άλλωστε ακόμα & η απάθεια είναι συχνά μια μορφή αντίδρασης. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι νέοι σήμερα φορούν τα πάντα & δεν ακολουθούν μια μόδα, ότι ακούνε διάφορες μουσικές & όχι μόνο ένα είδος, ότι ψηφίζουν διαφορετικά κόμματα σε κοινές παρέες, ότι γεμίζουν μικρά θέατρα & σινεφίλ αίθουσες, ότι κατέβηκαν στους δρόμους, ότι δεν παραμυθιάζονται με ήρωες & ινδάλματα ή στρέφονται σε εκείνους του παρελθόντος, όπως ο Τσε ή ο Μάρλει.

Ας κοιτάξουμε λίγη περισσότερη ώρα στα μάτια αυτούς τους πιτσιρικάδες, που έγιναν απότομα έφηβοι. Είναι εκείνοι που μεγαλώνουν & αρκετά μόνοι – αφού πια αμφότεροι οι γονείς δουλεύουν - , είναι εκείνοι που κάνουν πάρτ τάιμ δουλειές , για να μη ζητάνε συνέχεια χαρτζιλίκι, είναι εκείνοι που μάλλον δεν θα κληρονομήσουν ένα διαμερισματάκι, γιατί τα λεφτά λιγοστεύουν. & αν τους κατηγορούμε ότι «μπαίνουν από νωρίς στο λούκι» & δεν ασχολούνται με άλλα πράγματα, ας σκεφτούμε, αν έχουν στ’ αλήθεια εναλλακτική λύση, στην κοινωνία που τους υποδέχτηκε…

Εβίτα Γούλα - φιλόλογος