Γιατί ο Φλεβάρης έχει 28 ημέρες;

 

Μπορεί το έτος να έχει δώδεκα μήνες, όμως το 365 σίγουρα δε διαιρείται ακριβώς με το 12, δημιουργώντας ένα παράδοξο που ξεκίνησε από τη Ρωμαϊκή εποχή και υπάρχει ακόμα στις μέρες μας, έχοντας ως αποτέλεσμα τον λεγόμενο «κουτσο- Φλέβαρο».

 

 

 

 

 

 

Τα πρώτα χρόνια, οι αρχαίοι Ρωμαίοι είχαν ένα ημερολογιακό σύστημα, το οποίο ναι μεν είχε 12 μήνες, αλλά για να «χωρέσουν» όλοι, κάθε τόσο οι ιερείς πρόσθεταν μέρες και μήνες.

 

Φυσικά αυτό είχε οδηγήσει σε μεγάλα μπερδέματα αφού οι ιερείς άλλοτε αύξαναν το μήκος του έτους για να παραμένουν στην εξουσία οι ευνοούμενοί τους συγκλητικοί περισσότερο καιρό και άλλοτε το μείωναν ώστε να τελειώνει γρήγορα η θητεία των αντιπάλων τους.

 

Το θέμα αυτό αποφάσισε να ρυθμίσει ο Ιούλιος Καίσαρ όταν επέστρεψε θριαμβευτής στη Ρώμη το 46 π.Χ. Μάλιστα αφορμή για την ρύθμιση αυτή αποτέλεσε το γεγονός ότι το έτος 46 π.Χ. διήρκεσε 445 ημέρες για να ευθυγραμμιστεί με την εαρινή ισημερία. Ο Καίσαρας αποφάσισε να σταματήσει αυτή την παρεξήγηση και κάλεσε τους καλύτερους φιλοσόφους και μαθηματικούς της εποχής με σκοπό να δημιουργήσει ένα νέο ακριβές ημερολόγιο.

 

Τη λύση έδωσε ο Αλεξανδρινός αστρονόμος Σωσιγένης, ο οποίος πρότεινε να υιοθετηθεί το ημερολόγιο του Πτολεμαίου Γ', σύμφωνα με το οποίο ένα έτος 365 ημερών ίσχυε για τρία χρόνια και στη συνέχεια υπήρχε ένα έτος με 366 ημέρες.

 

Και ενώ όλα τα προβλήματα φάνηκαν να λύνονται, δημιουργήθηκε ένα νέο πρόβλημα όταν προσπάθησαν να δώσουν ονόματα στους μήνες. Οι περισσότεροι μήνες πήραν ονόματα θεοτήτων (Ιούνιος από την Ηρα "Juno" στην αρχαία Ρώμη, Μάιος από τη θεά Μαία κλπ) ή ονόματα ηγετών (Ιούλιος, Αύγουστος) ή ονόματα αφιερωμένα σε μεγάλες γιορτές. Ετσι αρκετοί μήνες έπρεπε να έχουν 31 ημέρες ώστε να μπορούν να χωρέσουν οι εορταστικές εκδηλώσεις.

 

Το αποτέλεσμα αυτού, ωστόσο, ήταν να μείνουν μόνο 28 ημέρες για κάποιο μήνα κι έτσι οι αρχαίοι Ρωμαίοι αποφάσισαν ο μήνας αυτός να είναι ο Φεβρουάριος, (που βγαίνει από τη λατινική λέξη Februare που σημαίνει εξιλέωση) ο οποίος δεν ήταν και ιδιαίτερα «ευχάριστος» αφού ήταν αφιερωμένος στους νεκρούς αλλά και στον προσωπικό απολογισμό και τη μετάνοια.