Μήπως ζούμε στο Μatrix;

Όσοι θυμάστε την κινηματογραφική τριλογία Matrix, πιθανότατα θα σας έχει περάσει από το μυαλό η περίπτωση όλος αυτός ο κόσμος να είναι απλά μια γιγαντιαία προσομοίωση στον υπολογιστή κάποιου ανώτερου όντος που παίζει The Sims με τις ζωές μας σε κάποια άλλη διάσταση. Υπάρχει, άραγε, τρόπος να ελέγξουμε με τα σημερινά μέσα αν έχει βάση μια τέτοια θεωρία;





Μια ερευνητική ομάδα από το πανεπιστήμιο της Βόννης στη Γερμανία παρουσιάζει τη δική της πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση για το παραπάνω ερώτημα. Σύμφωνα με αυτούς, αν το Σύμπαν είναι μια αριθμητική προσομοίωση σε έναν πανίσχυρο υπερυπολογιστή κάποιου άλλου κόσμου, τότε θα πρέπει να υπάρχουν αρκετά στοιχεία (π.χ. κενά του συστήματος) γύρω μας που να το επιβεβαιώνουν.

Οι ερευνητές θεώρησαν ότι όλες οι προσομοιώσεις έχουν πεπερασμένα όρια και για να αποδοθεί ένα φυσικό φαινόμενο του πραγματικού κόσμου σε μια προσομοίωση, θα πρέπει να εκπροσωπείται με διαφορετικά σημεία σε ένα τρισδιάστατο πλέγμα χώρου-χρόνου, όσο κοντά και αν ορίσει κάποιος αυτά τα σημεία μεταξύ τους.

Έτσι, όσο περισσότερο μικραίνει η απόσταση αυτών των δύο σημείων, τόσο μεγαλύτερη γίνεται η ενέργεια, αλλά πάντα το φαινόμενο βρίσκεται εντός του 3D πλέγματος. Επομένως, το πλέγμα ορίζει ένα θεμελιώδες όριο ενέργειας το οποίο μπορούν να έχουν τα σωματίδια και τίποτα δεν θα μπορεί να υφίσταται αν είναι μικρότερο από αυτή τη μέγιστη ενέργεια (άρα εκτός πλέγματος).
 
Για να το ξεδιαλύνουμε ακόμα περισσότερο, αν το Σύμπαν θεωρηθεί ότι είναι προσομοίωση, τότε θα πρέπε να υπάρχει ένα ανώτατο ενεργειακό όριο (κατώφλι) στο φάσμα των σωματιδίων υψηλής ενέργειας. Θέλετε να τρελαθείτε λίγο; Αυτό το ενεργειακό κατώφλι υπάρχει πραγματικά, είναι γνωστό ως Greisen-Zatsepin-Kuzmin (GZK) και οφείλεται στο γεγονός ότι τα σωματίδια αλληλεπιδρούν με τις κοσμικές ακτίνες του υπόβαθρου, παρουσιάζοντας απώλειες στην ενέργεια τους καθώς ταξιδεύουν σε μεγάλες αποστάσεις.

Ακόμη, ο επικεφαλής της έρευνας Silas Beane συμπληρώνει ότι το πλέγμα προσδίδει επιπλέον ιδιότητες στο ενεργειακό φάσμα, όπως για παράδειγμα τον ορισμό της κατεύθυνσης στην οποία διαδίδονται οι κοσμικές ακτίνες. Επομένως, αν παρατηρήσουμε με τη σημερινή τεχνολογία την κατεύθυνση τους, τότε θα μπορούσαμε να βρούμε τον προσανατολισμό του πλέγματος επάνω στο οποίο προσομοιώνεται το Σύμπαν.

Προτού το χάσουμε τελείως, πρέπει να σημειωθεί ότι οι υπολογισμοί των ερευνητών έχουν γίνει με κάποιες σημαντικές επιφυλάξεις, όπως ότι το πλέγμα της υποτιθέμενης προσομοίωσης του Σύμπαντος μας, θα μπορούσε να είχε κατασκευαστεί με τελείως διαφορετικό τρόπο από αυτόν που φανταζόμαστε τώρα, ενώ εάν θέλαμε να μετρήσουμε τις διαστάσεις του Σύμπαντος θα έπρεπε να τελειώνει το πλέγμα του  ακριβώς στο ίδιο ενεργειακό όριο της ζώνης GZK (απόσταση 10⁻¹⁵ femtometers), διαφορετικά, αν ο χώρος είναι μικρότερος δε θα μπορούμε να διακρίνουμε τίποτα.