Σώστε μας από το Διαδίκτυο (ΝΟΤ)

Ένα καταπληκτικό (και οργισμένο άρθρο) σχετικά με την πολεμική που δέχεται το Διαδίκτυο από τους πολιτικούς και την τηλεόραση!










Θέμα στην Έκθεση, Πανελλαδικές Εξετάσεις 2013
Να αναπτύξετε σε μία παράγραφο 100 έως 120 λέξεων το περιεχόμενο του αποσπάσματος που ακολουθεί: "…όσο η επικοινωνία […] πυκνώνει με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, το διαδίκτυο και τα κινητά τηλέφωνα, τόσο η μοναξιά μας, η ανθρώπινη, μεγαλώνει και η αποξένωση κυριαρχεί".

Η χρυσή πορεία της τηλεόρασης: ένας αμείλικτος πομπός απέναντι σε ανήμπορους δέκτες.
Δεκαετία 1990-2000: μεταγλωττισμένα βραζιλιάνικα, πανομοιότυπα στην υπόθεση, καθημερινές παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας και προκλήσεις από την γείτονα Τουρκία, πρωινάδικα, μεσημαριανάδικα, καθημερινές ειδήσεις διάρκειας μιάμιση ώρας και περιεχομένου προοδευτικά μετατοπιζόμενου προς το lifestyle.

Μερικά χρόνια μετά εκεί στo 2001 τα πρώτα reality και το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε στις βαρύνουσας σημασίας δηλώσεις της Μπεζαντάκου και του Τσάκα (ποιοι είναι πάλι τούτοι;). Και αν βαρύνει η άποψη του ανθρώπου της διπλανής πόρτας την ώρα που χέζει (sic) με μοναδικό εμπόδιο ανάμεσα σ’ αυτόν και στην κάμερα μια πόρτα από κόντρα πλακέ, φανταστείτε πόσο σπουδαία είναι αυτά που ακούγονται από ονόματα όπως η Μενεγάκη και ο Κωστόπουλος.

Ο κόσμος βυθίστηκε στους δέκτες του γοητευμένος και υπνωτίστηκε! Έμαθε να ακολουθεί το τίποτα από το ντεμπούτο του στα δωμάτια παρακολούθησης μέχρι την εμφάνισή του στη Μύκονο με παρεό λαχανί με ροζ ελεφαντάκια και τους παπαράτσι από πίσω. Μόδιστροι, επιχειρηματίες νυχτερινών κέντρων (τι άλλο μπορεί να είναι ο επιχειρηματίας στην Ελλάδα του Cayenne), Λαζόπουλοι και ζώδια, πολλά ζώδια, τα απαραίτητα για τα ζώα εφόδια για μια καλή ζωή. Εσχάτως; Οι τούρκικες σειρές.

Το ανεξάρτητο internet σε παράλληλη πορεία

Σε παράλληλη πορεία όμως ακολουθούσε αθόρυβα και κάποιος άλλος. Από τα Windows 95 (ναι, έτος 1995) και μετά και τους πρώτους browsers, ο κόσμος άρχισε να γνωρίζεται σταδιακά με το διαδίκτυο. 

Πλοήγηση, σερφάρισμα, email και άμεση πρόσβαση σε οποιαδήποτε πληροφορία για αρχή. Μερικά χρόνια αργότερα chat, άμεση και δωρεάν επικοινωνία με άτομα σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη. Και η συνέχεια; Ραγδαία. Κατέβασμα μουσικής και οι δισκογραφικές δεν μπορούσαν πια να εισπράξουν δικαιώματα που θεωρούσαν ότι τους είχε χορηγήσει ο Μπετόβεν από τον 19ο αιώνα! 

Κατέβασμα ταινιών, Napster, mIRC, eMule, ολόκληρα βιβλία σε pdf format και παιχνίδια, διαδικτυακά και μη! Στη συνέχεια Supernova, Mininova, The Pirate Bay μέχρι τις μέρες μας. Και το σημαντικότερο όλων; Τα blogs!

Την ίδια ώρα που ένα τεράστιο ποσοστό του κόσμου λειτουργούσε ως αποβλακωμένος δέκτης απέναντι στα ΜΜΕ, κάποιοι άλλοι άρχιζαν να λειτουργούν δειλά-δειλά ως πομποί (αλλά και δέκτες του σχολιασμού των υπολοίπων), καταθέτοντας άποψη ακόμα και σε θέματα ταμπού για την καλουπωμένη νεοελληνική κοινωνία. Παραδείγματα; Ε-Lawyer για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα από το 2005, το blog του Νίκου Δήμου για τον Ορθολογισμό από το 2006, Διαγόρας ο Μήλιος για την Αθεΐα από το 2007. 

Ήταν οι εποχές εκείνες που όταν κάποιος εντόπιζε την αξιόλογη και τεκμηριωμένη άποψη μέσα σε κάποιο blog, το επισκέπτονταν, πρώτο πράγμα κάθε πρωί, περιμένοντας να διαβάσει και να ενημερωθεί από την επόμενη ανάρτηση.

Από τη στιγμή λοιπόν που μπόρεσαν να βρουν βήμα και να εκδίδουν συστηματικά την άποψή τους διάφοροι αξιόλογοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν θα αποκτούσαν ποτέ πρόσβαση στις περιορισμένες και πλήρως ελεγχόμενες συχνότητες των παραδοσιακών ΜΜΕ, η ζήτηση δημιουργήθηκε αυθόρμητα. 

Και η αρχή διατήρησης της ζήτησης έδειξε γρήγορα το σκληρό της πρόσωπο στα παραδοσιακά ΜΜΕ, ξεκινώντας απ’ τις εφημερίδες οι οποίες δεν μπορούσαν να πουλήσουν πλέον αν δεν συνοδεύονταν και από 3 cd, μία λουλουδένια τσάντα για τις διακοπές και μία λοσιόν αντηλιακής προστασίας SPF 50+. 

Επιστροφή στα blogs και τα online ειδησεογραφικά. Το ποιοτικό και πολύπλευρο περιεχόμενο τους λοιπόν, άρχισε να μοιράζεται παντού. Αρχικά με όχημα το email. Το email όμως είναι μια αρκετά επιθετική μορφή προώθησης περιεχομένου, η οποία αποτέλεσε στην πορεία και το βασικό όχημα των απανταχού spammers, οι οποίοι άρχισαν με τη σειρά τους να μας ενημερώνουν για διάφορα "άχου και δε με νοιάζει" θέματα, από Cialis μέχρι Viagra. Και η ζήτηση για ποιοτική άποψη παρέμενε δυσανάλογα υψηλή, συγκριτικά με τη χαμηλή προσφορά των μηχανισμών διάδοσης.

Και τότε ακούστηκε ένα εκκωφαντικό ΜΠΑΜ και το Web 2.0 μπήκε για τα καλά στις ζωές μας με πρωτοπόρο το Facebook. Τα Social Media (Facebook, Twitter, Google Plus και λοιποί σεσημασμένοι) μας ρούφηξαν μέσα στη δίνη τους, παρέχοντας μας τη δυνατότητα να μοιραζόμαστε την πληροφορία με ταχύτητα αστραπής. Μας επέτρεψαν να σχηματίζουμε ροές ειδήσεων από άτομα και πηγές που εμείς καθορίζουμε και εμπιστευόμαστε, και να τις παρακολουθούμε από ένα μόνο διαδικτυακό σημείο. 

Από την μονόδρομη ροή πληροφόρησης της τηλεόρασης των 10 προεπιλεγμένων καναλιών στα κοινωνικά δίκτυα της συζήτησης και των χιλιάδων friends και followers. Like, share, retweet, reblog, λεκτικά συνυφασμένα με το μοίρασμα της πληροφορίας, τα οποία απαξίωσαν πλέον οριστικά την παραδοσιακή πληροφόρηση των ΜΜΕ. 

Και η οφειλόμενη στα Social Media θορυβώδης κατάρρευση των ΜΜΕ, σε συνδυασμό με την κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καταβαράθρωσε μια για πάντα και τα αγαπημένα παιδιά του όλου συστήματος, τους πολιτικούς.

Ξεφεύγουμε απ’ το θέμα; Δεν νομίζω...

Πολιτικοί, τράπεζες και ΜΜΕ. Οι τρεις όψεις του ίδιου υποτιμημένου εγχώριου (και όχι μόνο) νομίσματος. Για όσους αδυνατούν να καταλάβουν πλήρως τη μεταξύ τους σχέση, το μοτίβο πάει ως εξής:

Όταν μια επιχείρηση πέφτει έξω, χρεοκοπεί. Όλες οι επιχειρήσεις; Όχι όλες! Υπάρχουν ακόμα τα μικρά γαλατικά χωριά, οι τράπεζες και τα εκδοτικά συγκροτήματα, τα οποία αντιστέκονται ακόμα και πάντα στις χρεοκοπίες, παρά το γεγονός ότι δεν έχουν φράγκο! Πως; Δώστε βάση. Τα ΜΜΕ εκλέγουν πολιτικούς. Οι πολιτικοί επιτρέπουν στις τράπεζες να δρουν ανεξέλεγκτα και να χρεοκοπούν κατά το δοκούν. Προκειμένου να τις ανακεφαλαιοποιήσουν, πρέπει να πείσουν τον κόσμο ότι οι τράπεζες είναι επιχειρήσεις που απαγορεύεται να χρεοκοπήσουν γιατί χανόμαστε. Πως θα πείσουν τον κόσμο; 

Θα το αναλάβουν τα ΜΜΕ. Αλλά για να δεχτούν τα ΜΜΕ αυτόν τον άχαρο ρόλο, θα πρέπει να επιτρέψουν οι τράπεζες στα ΜΜΕ να χρεοκοπούν και αυτά κατά το δοκούν. Τελικά οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιούνται με μερικά δις, πράγμα που τους επιτρέπει να χαρίζουν μερικά φτωχικά μύρια που χρωστάνε σε ετήσια βάση τα ΜΜΕ, ώστε αυτά να είναι σε θέση να λειτουργούν και να εκλέγουν τους πολιτικούς, οι οποίοι με τη σειρά τους θα επιτρέπουν στις τράπεζες να χρεοκοπούν κατά το δοκούν! Brilliant... 

Μήπως συνεχίζετε να αναρωτιέστε ακόμα πως γίνεται να έχει μια εφημερίδα κόστος 2 ευρώ και να δίνει στους αναγνώστες της κουπόνια για το σουπερμάρκετ αξίας έξι ευρώ; Απλά και όμορφα... μπαίνει μέσα στη συναλλαγή της και δεν της καίγεται καρφί!

Πολιτικοί, τράπεζες και ΜΜΕ. Από δήμαρχοι, κλητήρες! Περιμένατε πως δεν θα αντιδράσουν; Δεν υπήρχε περίπτωση. 


Μείνε μακριά από το Διαδίκτυο!
Το θέμα των Πανελλαδικών λοιπόν, δεν είναι παρά μόνο η συνέχεια στα επεισόδια που παίζονται καθημερινά πλέον στους δέκτες μας. Ο εθισμός στο internet είναι επικίνδυνο πράγμα, όπως μας πληροφορούν σε διάφορες εκπομπές, κάπου μεταξύ ωροσκοπίου και muffins με αχλάδι.

Διαφημίσεις μας προτρέπουν να μην αποξενωνόμαστε στα κοινωνικά δίκτυα και βουλευτές προβληματίζονται πολλάκις για τα ανυπόστατα δημοσιεύματα στο διαδίκτυο και τους κινδύνους της ανωνυμίας. Η ζωή είναι έξω από την οθόνη του υπολογιστή, όπως με ενδιαφέρον μας ενημερώνουν.

Πρέπει να σταματήσουμε να ζούμε στην εικονική πραγματικότητα του διαδικτύου και να επιστρέψουμε στην επικοινωνία με τον συνάνθρωπό μας. Κατά πόδας ακολουθεί και η άκρως τεχνοφοβική γενιά των 50+, η οποία, αν και εκτός εποχής, καταθέτει με πάθος την άποψή της για τον μέγιστο κίνδυνο των τελευταίων χρόνων που λέγεται αποξένωση στα κοινωνικά δίκτυα... 

Λοιπόν, και για να το λήξουμε το θέμα μια και καλή!

Το Διαδίκτυο, τα Blogs και τα Social Media δεν ήρθαν στη ζωή μας να υποκαταστήσουν τις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά για να υποκαταστήσουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και το κατάφεραν! 

Εδώ και μία εικοσαετία παίζεται το παιχνίδι "Internet εναντίον Κρατούντων", με το Internet να κερδίζει τη μία μάχη μετά την άλλη. Γιατί; Επειδή είναι ανοικτό, διαδραστικό, πανσυμμετοχικό, δημοκρατικό, αμφίδρομα επικοινωνιακό (όπου ο κάθε πολίτης μπορεί να είναι πομπός και δέκτης πληροφορίας) με ισχυρότατα φίλτρα όσον αφορά την αξιολόγηση της εισαγόμενης πληροφορίας. 

Επικίνδυνο; Σίγουρα όχι περισσότερο από τη γειτονιά μας και σίγουρα όχι περισσότερο από τον εφησυχασμό του θαμώνα των εκπομπών του κάθε Τριανταφυλλόπουλου και Πρετεντέρη. Αποξενώνει; Χμμμ, ξεκινήστε ρωτώντας τη λεχώνα που βρίσκεται απομονωμένη τους πρώτους μήνες μέσα στο σπίτι της με το μωρό της, αν και κατά πόσον της φαίνεται χρήσιμο το Facebook προκειμένου να επικοινωνεί με τους φίλους της. 

Συνεχίστε με τον τύπο που εντοπίζει τον παλιό του φίλο ή συγγενή μετά από 10 χρόνια και κανονίζει μια ανέλπιστη συνάντηση. Προχωρήστε στις παρέες που διοργανώνουν εκδηλώσεις και τις ανακοινώνουν στα κοινωνικά δίκτυα, μαζεύοντας πολλαπλάσιο κόσμο από αυτόν που θα μάζευαν στηριζόμενοι σε πιο παραδοσιακούς τρόπους επικοινωνίας, και γνωρίζοντας εκ του σύνεγγυς κόσμο με τον οποίον γνωρίζονται ήδη διαδικτυακά. 

Καταλήξτε με όλους αυτούς που γελάνε και χαβαλεδιάζουν με την παρέα τους, αραδιάζοντας ανέκδοτα, προσωπικές ιστορίες, πειράγματα και σχόλια, κάθε βράδυ από τον καναπέ του σπιτιού τους, χωρίς να χρειάζεται να περιμένουν την ευνοϊκή εκείνη συγκυρία που θα επιτρέψει τη μάζωξη σε κάποιο φυσικό μέρος.

πηγή